Wyniki wyszukiwania dla frazy:

Współczesny taniec i towarzyszące mu praktyki choreograficzne są w tej chwili jedną z najbardziej fascynujących i najszybciej rozwijających się dziedzin sztuki. Tymczasem polski teatr repertuarowy w znakomitej większości zdaje się pozostawać doskonale impregnowanym na te zjawiska. Problemu nie rozwiązuje coraz bardziej powszechne zatrudnianie choreografów do opracowania tzw. „ruchu scenicznego” w spektaklach. To, co wydaje się dzisiaj najciekawszym wyzwaniem, to otwarcie instytucji teatru w sposób, który umożliwiałby próby zrównania języków teatralnych i choreograficznych.

Temat praktyk siostrzeństwa pojawił się przy okazji mojej rozmowy z Moniką Szpunar[i], która odbyła się w 2021 roku, i bardzo mnie zaciekawił. Naturalnym stało się dla mnie, aby moją rozmówczynią była właśnie Weronika Pelczyńska, która aktywnie propaguje tę ideę w polskiej choreografii. Nazwisko artystki coraz częściej pojawia się na listach laureatek rezydencji, naborów i stypendiów, co oznacza, że jej praca rozwija się w bardzo szybkim tempie. Rozmowa ta wydaje mi się również bardzo ważna ze względu na przerywanie tabu związanego z przemocą w środowisku tańca, a praktyki siostrzeństwa są doskonałym przykładem, jak można temu zjawisku zapobiegać.

Miało być tak   Miało być tak: zamiast pogłębiania grand plié mieliśmy się spotkać, aby pogłębić Grand re Union. Miało się tak stać w czerwcu 2020 roku w gronie praktyków i praktyczek choreografii, badaczy i badaczek tańca, krytyków, krytyczek oraz aktywistów i aktywistek z całego świata. W Starym Browarze w Poznaniu mieliśmy zamiar przyglądać się nowym strategiom choreograficznego bycia w coraz bardziej złożonym świecie. Na zaproszenie podżegaczki istotnych zmian w myśleniu o tańcu ostatnich prawie dwóch dekad, Joanny Leśnierowskiej, mieliśmy uścisnąć się podczas Final Countdwon programu Stary Browar Nowy Taniec i odśpiewać Show must go on na zakończenie 16-letniej działalności tego...

Czas kwarantanny okazał się łaskawy dla nadrabiania zaległości czytelniczych, sięgnęłam więc po drugą część antologii Choreografia pod redakcją Marty Keil, zatytułowaną Autonomie. Pierwsza rozpatrywała taniec w kontekście polityczności, druga została natomiast zadedykowana szeroko rozumianym autonomiom w świecie tańca, czyli prawu do samostanowienia, do bycia niezależnym. Domyślam się, że celowo użyta w tytule liczba mnoga ma na celu ukazanie wielości możliwych form autonomii. Zasady tworzenia i projektowania książki są w przypadku obu części podobne. Wyróżnia je elegancki biały layout z czarnym liternictwem. Publikacja jest dwujęzyczna. Ponownie na książkę składają się wcześniej publikowane, ale po raz pierwszy zebrane razem, teksty autorów i...

Choreografia: polityczność pod redakcją Marty Keil wypełnia kolejne puste miejsce wśród kształtującej się w języku polskim literatury branżowej dotyczącej tańca. Na antologię składa się siedemnaście tekstów autorów zajmujących się tańcem i patrzących na niego z różnych pozycji: badaczy, nauczycieli akademickich, ale przede wszystkim choreografów, kuratorów, tancerzy. To właśnie opinie praktyków dominują w publikacji. Są w niej zachowane „parytety” – słyszymy zarówno głos kobiet, jak i poznajemy męskie spojrzenie na zagadnienie polityczności we współczesnym tańcu. Autorzy pochodząc z różnych krajów Europy Wschodniej i Zachodniej, choć, niestety, brakuje Polaków.Redaktorka uporządkowała teksty w cztery bloki tematyczne.

Podczas XXII edycji Konfrontacji Teatralnych w Lublinie zaprezentowane zostały dwie intrygujące prace z pogranicza tańca i performansu, które śmiało można wpisać w obszar nowoczesnych poszukiwań choreograficznych, niekoniecznie wywrotowych, ale na swój sposób osobnych. Kompozytor Matteo Fargion, znany ze współpracy z brytyjskim choreografem Jonathanem Burrowsem, oddał w ręce uznanych choreografów i wykonawców po czterdziestce – co w obszarze baletu i teatru tańca często postrzegane jest jako „wiek emerytalny” – słynną kompozycję Franza Schuberta Król Olch. Ze stworzonych na jej motywach Fragmentów (z) siedmiu dialogów pokazano w Lublinie trzy etiudy solowe. Z kolei Mårten Spångberg rzucił festiwalowej publiczności niemałe wyzwanie,  przywożąc ze...

Demokratyzacja tańca nie zawsze musi być ściśle powiązana z zastosowaniem partytur. Każde z tych zjawisk ma własną, odrębną historię, każde wywołuje różne pytania i wątpliwości. Istnieje jednak wspólny punkt – polityczność formy tańca. To właśnie ten element najbardziej interesuje mnie w Take It or Make It i o nim spróbuję tutaj opowiedzieć. Demokracja w tańcu i demokratyzacja tańca nie są niczym nowym. W gruncie rzeczy cała historia tańca współczesnego jest historią demokratyzacji tańca, który, porzuciwszy elitarność klasycznego baletu, podążył w rozmaitych kierunkach. Już Rudolf Laban, formułując słynne hasło: „Każdy jest tancerzem”, opowiadał się za wolnym tańcem [free dance], wyzwolonym z...

Legitymizacja swojego istnienia oznacza w Europie Środkowo-Wschodniej nie, jak gdzie indziej, poszukiwanie własnych artystycznych, społecznych i ideologicznych korzeni, lecz wynalezienie ich. Trzeba więc nieustanne odnosić się do najbliższej przeszłości, będąc świadomym, że archiwizowanie nie jest obiektywną formą utrwalania, ale stałym aktem wytwarzania ułomnej pamięci. Na te kwestie zwróciła uwagę rumuńska krytyczka sztuk performatywnych, kuratorka i dziennikarka Iulia Popovici wykładzie Nowy Blok Wschodni.

Do zmian tożsamościowych krajów Europy Środkowo-Wschodniej oraz kształtu sceny tańca współczesnego na tym terenie nawiązują twórcy projektu Identity.Move!. W założeniu Identity.Move! stanowić ma platformę wymiany doświadczeń dla kuratorów i artystów z 14 krajów Europy Środkowo-Wschodniej. Obszar państw współpracujących został określony jako „Eastern Belt”, bowiem obejmuje również kraje nie mieszczące się w miejscu powszechnie uznawanym za Mitteleuropę. Udział w projekcie biorą przedstawiciele 14 państw: Bośni i Hercegowiny, Bułgarii, Chorwacji, Czech, Grecji, Litwy, Łotwy, Niemiec, Polski , Rumunii, Serbii, Słowacji, Słowenii i Węgier. […] Ciekawym kontekstem dla decyzji organizatorów o objęciu projektem państw tzw. „Eastern Belt” jest diagnoza Jana Sowy pochodząca z...